قند عسل

یحیی جانم 26 فروردین 93 اولین قدمهایت را برداشتی یعنی یکسال و 13 روزه بودی. خونه نبودم من، سر کار بودم، بابا پیشت بود، رها دختر عمه هم بود، خونه ی مامان زری و بابارضا بودی. بابا مراقبت بوده که یکهو میبینه دو سه تا قدم برداشتی و تقی خوردی زمین، دنبال رها میخواستی بدویی:) حسابی بزرگ شده ای،  حرف میزنی، بابا رو خوب میگی، به مامان میگی ماما یا گاهی میگی مانا، به تخم مرغ میگی تخ یا تخو، با تاب تاب اول میگفتی با با حالا میگی تو تو، آهنگ خیلی چیزها رو پشت سر ما میگی، قربونت برم خوش زبون من :*    

شیرینک من! چیزی نمونده به جز 4 روز که یکسالت تموم بشه،  همین یک هفته پیش بود که تمام هفت حلقه رو با تشویقهای من و بابابزرگ و دایی و مامان شریفه و بابایی انداختی توی میله، خیلی ذوق کردم، نمیدونی چقدر زیاد باز توی همین یک هفته در حالی که دیگه از چهار دست و پا رفتنت نا امید بودم و منتظر قدم زدنهای ناتوانت بودم، شروع کردی به چهار دست و پا راه رفتن دو تا مروارید کوچولو پایین دهن و چهار تا از خوشگلاشو بالا داری  خدا حفظت کنه کوچولو خدایا! نادانیهای منو در پرورش و تربیت پسرکم جبران کن، یار و نگهدارش باش، مثل حضرت یحیی دوستش باش.